Tanzaniaanse edelsteenshow en rondleidingen door de Arusha-mijn

De magie van de tanzaniet edelsteen betovert mensen van over de hele wereld. Veel edelsteenliefhebbers en -verkopers bezoeken tanzaniet om de cultuur te ervaren, meer te leren over de geschiedenis van de edelsteen en de mijnen met eigen ogen te zien.

Paul Sedawie van Seda Gems bezocht in 2012 de Tanzaniaanse edelstenenbeurs en de rondleidingen door de Arusha-mijn. Het was een leuk avontuur en hij heeft er veel van geleerd, wat erg nuttig kan zijn voor reizigers die overwegen om aan de tour mee te doen. Lees over zijn reiservaring tijdens zijn zoektocht naar de beste tanzaniet edelsteen.

DE TANZANIAN EDELSTENEN SHOW & ARUSHA MIJNRONDLEIDING

Ik vertrok van Bangkok Airport met de middernachtvlucht naar Addis Abeba. 's Avonds kwam ik aan om een vlucht te nemen naar Mount Kilimanjaro Airport, vlakbij de stad Arusha. Arusha is de plek waar de edelstenenbeurs plaatsvindt. Het was adembenemend om de beroemde berg te zien toen we aankwamen.

Een zakenvisum kostte $250 en ik ben er al meerdere keren op gewezen geen toeristenvisum aan te vragen als je op zakenreis bent. Als je betrapt wordt, moet je mogelijk steekpenningen betalen of, erger nog, een gevangenisstraf. Iemand vertelde me dat hij een bruid van $500 moest betalen om uit de gevangenis te blijven. Wat een angstaanjagende situatie.

Ik werd op het vliegveld opgewacht door een vertegenwoordiger van de edelstenenbeurs. Hij zei dat we alleen een toeristenvisum nodig hadden, dus ik nam het risico en betaalde slechts $ 50. De edelstenenbeurs werd georganiseerd door de Tanzaniaanse overheid. Zij verstrekten de beurs een subsidie van $ 250.000 met steun van de Wereldbank. Ik ging naar het centrum van Arusha om de kantoren van edelsteenhandelaren te bezoeken. De kantoren van de edelstenenhandelaren worden goed bewaakt met gewapende beveiliging en zelfs vingerafdrukherkenning op deursloten. De meeste handelaren dragen wapens ter bescherming.

Er is een grote verscheidenheid aan ruwe tanzaniet en kristallen beschikbaar op de beurs, maar de prijzen zijn aanzienlijk gestegen omdat er niet zoveel voorraad is gedolven als voorheen. Ik bezocht een tanzanietmuseum , maar daar waren de meeste kristallen verkocht en helaas niet vervangen. De volgende dag bezocht ik verschillende kantoren, maar er stonden rijen edelsteenkopers te wachten voor de beurs. Het was dus niet eenvoudig om nieuwe voorraad te bekijken.

Ik had het geluk een zeldzame prase groene opaal te kopen die hier in Afrika te vinden is. Ik bezocht het Rwanda-waarheidstribunaal, dat hier al tien jaar bestaat en bijna een miljoen dollar per dag kost. Mij werd verteld dat er slechts een dozijn veroordelingen op die plek hebben plaatsgevonden. De kosten bedragen ongeveer 2 miljard dollar en de lokale bevolking maakt zich er niet al te druk om, het klinkt als een geldverspilling.

Ik sprak met een aantal handelaren over de organisatie van tanzanietzichthouders . Dit was een poging om de prijs van tanzaniet te controleren, net zoals de De Beers Group deed met de diamantindustrie. Er waren slechts 9 grote bedrijven en er werden één Amerikaanse en 9 Indiase bedrijven benaderd om zich aan te sluiten. De zichthouders hebben het recht om aangeboden partijen tanzaniet te weigeren en slechts één lid heeft de organisatie verlaten.

Zelfs op de lokale munt staan afbeeldingen van sorteerapparatuur voor tanzaniet en tanzanietstenen op bankbiljetten van 5000 shilling.

Ik sprak met een paar lokale Afrikaanse handelaren die zeiden dat ze het te druk hadden om me de dag voor de show te ontvangen, omdat ze te druk bezig waren met inkopen doen! De show zou om 10 uur openen, maar werd uitgesteld tot 12 uur omdat de minister van Mijnen er nog niet klaar voor was. De minister vertelde dat we allemaal partners zijn in deze business en dat we de juiste belastingen en heffingen moesten betalen. De exportbelasting bedraagt 4 procent. Er werd vermeld dat er meer dan 40 stands waren uit heel Afrika met bijna 100 kopers aanwezig. Het diner op de openingsavond werd vermaakt door Afrikaanse dansers. De volgende avond organiseerde het ICA een diner met gastsprekers die spraken over de toekomst van edelstenen uit Afrika. Op de laatste avond werd er een galadiner gehouden om geld in te zamelen voor vrouwen die een opleiding tot snijder en houtsnijwerk konden volgen. Er werd meer dan $ 75.000 toegezegd om een werkplaats op te zetten.

Nadat de edelstenenbeurs was afgelopen, organiseerden ze rondleidingen in een granaatmijn en een tanzanietmijn. Ze organiseerden een rondleiding in een granaatmijn waar een aantal hoogwaardige tsavorieten waren gevonden. We moesten drie uur lang over slechte wegen rijden om de mijn te bereiken. De mijnbouw was erg primitief, omdat er geen kabels of lieren waren om het materiaal uit de grond te halen. Het materiaal werd met de hand 150 meter omhoog getransporteerd om gesorteerd te worden. De mijnwerkers volgden een pegmatietgraniet om aders met granaten te vinden. De volgende dag werden we meegenomen naar een tanzanietmijn van Tanzanite One, een beursgenoteerd bedrijf. De plek lijkt op een gevangenisingang met zeer hoge beveiliging en overal prikkeldraad. Het lijkt erop dat diefstal een groot probleem is op alle mijnterreinen bij de verwerking van waardevolle stenen. Er staan containers vol met voorraad, allemaal verzegeld met gecodeerde labels. Het sorteren van ruwe stenen is interessant, omdat de arbeiders de ruwe stenen niet aanraken, maar met handschoenen aan in een glazen doos werken. Hier sorteren ze de stenen en knippen en snijden ze. Ik was verbaasd toen ik zag hoe ze met een kleine hamer op tanzanietstenen sloegen om breuken te voorkomen. De overheid bezit 12 procent van de mijn, dus overal zijn overheidsfunctionarissen die de voorraad en het gewicht inspecteren. De levensduur van deze mijn is ongeveer 30 jaar. Momenteel hoeft een groot deel van hun productie niet te worden verhit, omdat ze blauw zijn wanneer ze worden gedolven. Bruine stenen worden meestal verhit tussen 360 en 550 graden Celsius om de gewenste blauwe kleur te verkrijgen.

Na afloop van de edelsteenshow in Arusha gingen we mee met een georganiseerde rondleiding door een granaatmijn. Na deze rondleiding vroeg de eigenaar van de mijn, een Masaï (een lokale stam), of we een goudtoermalijnmijn aan de overkant van de heuvel wilden bezoeken, dus we stemden allemaal in.

We stapten in onze terreinwagens en gingen op pad. Na 100 meter sloeg hij af de bush in, zonder wegen om te volgen. Hij moest af en toe uitstappen om takken met zijn machete af te hakken, zodat we er allemaal langs konden. We reden twee uur lang door de bush en overstroomden kreken. We begonnen ons een beetje zorgen te maken, want het was al laat.

We vroegen om te keren toen we net een groot Masaï-dorp binnenreden. Blijkbaar doen ze aan ondiepe mijnbouw op de bergkammen en ze renden naar ons toe om hun edelstenen te verkopen. Ons was verteld dat het illegaal is om van hen te kopen, dus we konden alleen maar gefrustreerd zijn en hun voorraad bekijken.

De Massi-man kocht een paar interessante edelstenen, want hij mag ze kopen. Als wij ze kochten, kon dat een gevangenisstraf opleveren. Sommige dorpen hadden tassen vol interessante edelstenen en ik weet zeker dat er wel wat koopjes te koop waren. Een vrouw in de groep begon tandenborstels uit te delen aan de menigte. Onze chauffeur was geïrriteerd, want hij zei dat we een rel zouden kunnen veroorzaken, aangezien de menigte steeds groter werd.

Er woonden ongeveer 300 mensen in dit dorp. De vrouwen waren geweldig, ze droegen allemaal kleurrijke sieraden en waren geamuseerd toen we ze lieten zien hoe ze eruit zagen toen we een foto van ze maakten.

Er was zo'n gezoem van commotie dat het het hoogtepunt van het avontuur van die dag was. Het duurde tot zonsondergang voordat we de weg naar buiten vonden, omdat alle kreken de lokale oversteekplaatsen hadden weggespoeld, dus moesten we een plek vinden om over te steken.

KOOP TANZANIET EDELSTEEN