Hoe hebben de Inca's enorme rotsen uitgehouwen?

Veel beschavingen waren meesters in het bouwen van enorme stenen monumenten. Van de oude Egyptenaren, de Azteken, de Paaseilanders tot de Maya's, al deze beschavingen bouwden monumenten van zware steen. Elke beschaving beschikte over een enorme hoeveelheid mankracht om enorme rotsen te hakken en te verplaatsen en spectaculaire monumenten te maken.

Een van de meest indrukwekkende prestaties van de oude Inca's was hun vermogen om enorme rotsen bijna perfect aan elkaar te zetten. Sommige rotsen waren meer dan 5 meter hoog en 2-3 meter dik en breed met vrije vormen, en ze slaagden erin om ze perfect in elkaar te laten passen. Ongelooflijk. De Inca's gebruikten vrije vormen met mortel ertussen om huizen en forten te bouwen. Omdat ze in aardbevingsgevoelige gebieden woonden, bouwden ze hun structuren op een helling van 8-13% om aardbevingen te compenseren. Deuren en ramen hadden ook interne hellingen en veel structuren hadden enorme rotsen met daartussen kleine stenen. Zelfs vandaag de dag kun je deze plekken bezoeken en rotsen aanraken die los in een muur zitten. Dit was ontworpen om beweging mogelijk te maken tijdens een aardbeving, zodat de muur niet zou instorten. Ongelooflijk! Integendeel, toen de Spanjaarden arriveerden, bouwden ze solide structuren en kerken, waarvan er vele zijn ingestort door aardbevingen.

Peru ligt in het Andesgebergte, dat is ontstaan door beweging van tektonische platen. Het land heeft nog steeds actieve vulkanen. Oude uitbarstingen verspreidden dik vulkanisch stof over het land en de zee, waarvan een deel zich vormde als versteend vulkanisch gesteente, dat zeer poreus en licht van gewicht is in vergelijking met graniet.

Deze rotsen werden gebruikt in veel bijzondere monumenten. Hoogwaardig graniet werd gebruikt op belangrijke plaatsen zoals tempels en ja, de voegen zijn zo perfect dat er geen creditcard tussen past. De granieten rotsen werden niet in vrije vormen gehouwen, maar in perfect vierkante vormen. De enorme rotsen die op veel locaties te zien zijn, zijn van vulkanische of zandsteen en niet van graniet.

Veel onderzoeken hebben geconcludeerd dat deze rotsen graniet zijn, maar ze zijn niet zo dicht of zwaar als graniet, zandsteen of vulkanisch gesteente en veel gemakkelijker te bewerken en te vormen. Dit doet niets af aan de verbazing over hoe ze deze rotsen zo perfect in elkaar hebben laten passen, noch aan het mysterie dat nog steeds bestaat over hoe ze deze enorme rotsen hebben bewerkt.

Hoe deden de Inca's dat eigenlijk?

Er zijn veel theorieën dat de Inca's goede wiskundigen en ingenieurs waren; je hoeft alleen maar naar hun prestaties te kijken om deze theorie te onderschrijven. Ze waren ook meesters in het pottenbakken en sommige onderzoekers veronderstellen dat de Inca's kleimallen maakten, zodat arbeiders perfect passende blokken konden maken. Een museum in Lima heeft meer dan 45.000 Inca-objecten en het vakmanschap is uitstekend. De Inca's gebruikten grind als schuurpapier en plaatsten stenen op elkaar, waardoor de stenen glad en in lijn met elkaar werden. Dit verklaart nog steeds niet hoe ze vrijgevormde stenen aan elkaar voegden, sommige wel 100 ton per stuk.

Mijn theorie… Quipu!

De Inca's zouden een apparaat genaamd Quipu kunnen hebben gebruikt om deze vormen te kopiëren. Quipu was geen schriftsysteem, maar een systeem voor informatieoverdracht. Een Quipu bestond in wezen uit een groep touwtjes die met knopen aan elkaar waren geknoopt. De touwtjes waren in verschillende kleuren geverfd en op precieze punten geknoopt. Het type wol dat ze gebruikten was lama, en de kleur van de gebruikte verfstof, de soorten knopen en hun positie gaven de informatie weer.

.

De Inca's zouden het Quipu-systeem kunnen hebben gebruikt om te communiceren hoe ze exacte kopieën konden maken van de stenen vormen die ze nodig hadden voor de bouw. Het touw en de maten zouden de gebruikte methode kunnen zijn geweest, maar het zou nog steeds veel vaardigheid en tijd kosten om te snijden. Gelukkig hadden de Inca's wel de vaardigheid en de tijd om dit proces exact uit te voeren.

Inca's die Quipus kenden, werden Quipucamayoc genoemd. Inca's gebruikten bronzen en granieten rotsen om langzaam vulkanisch gesteente of zandsteen af te hakken, maar maakten geen vrije vormen met graniet, omdat dit gesteente te hard is. Veel mensen die de Inca-rotsen bekijken, denken dat de rotsen volledig van graniet waren, een dicht, zwaar gesteente. Versteend vulkanisch gesteente is ook anders dan vulkanisch gesteente. Maar zandsteen, dat eruitziet als graniet, kan met je vingernagel worden bekrast, omdat het superzacht is.

Dichtheid van gesteente

Granieten rotsen of metamorfe rotsen hebben een dichtheid van 2700 kg/m3

Zandsteenrotsen hebben slechts een dichtheid van 2000 kg/m3

stijfheidsmodulus

Graniet is 24 Gpa

Zandsteen is 0,04 Gpa

Compressietesten

Graniet kan tot 250 MPa gaan

Zandsteen kan tot 170 MPa gaan

Brons of granieten rotsen zouden gemakkelijk afbrokkelen, waardoor een glad oppervlak ontstond. Inca's hadden ook heldere kleurstoffen en konden lama- of alpacawol gemakkelijk als touw gebruiken, bedekt met deze heldere kleurstoffen. Het zou gebruikt kunnen zijn om markeringen op de rotswand aan te brengen die gladgemaakt moesten worden. Deze methode is vergelijkbaar met wat bouwers tegenwoordig gebruiken om een rechte lijn te markeren. Bovendien had elke rots een messing-en-groefsysteem, zodat de groef de structuur in geval van een aardbeving zou versterken. Veel voorbeelden van deze rotsen zijn te zien in onvoltooide Inca-bouwwerken.

Helaas vernietigden de Spanjaarden de meeste quipu's in 1530, maar omdat ze alleen van hout en lamswol gemaakt waren, zijn er nog maar weinig quipu's over. Als u ooit de kans krijgt om deze fantastische monumenten te bezoeken, grijp die kans dan, u zult niet teleurgesteld worden.