Australische edelstenen

Australië wordt beschouwd als een van de grootste edelsteenmarkten ter wereld en Australiërs hebben een grote bewondering voor diverse prachtige edelstenen. Australië heeft een sterke economie en een hoge levensstandaard. Australië produceert een aantal uitzonderlijke edelstenen, met name opaal, diamant , chrysopraas en saffier .

Het enorme Argyle-diamantmineraal in West-Australië werd voor het eerst ontdekt in 1979 en eind 1980 werd Australië 's werelds grootste producent van natuurlijke diamanten, goed voor minstens ongeveer 1/3 van de wereldproductie. Toch is nog steeds 50% van de productie bestemd voor industrieel gegradeerde diamanten.

Daarnaast is Australië de meest vooraanstaande bron voor dure roze diamanten, evenals voor mousserende wijn en cognac. De laatste jaren is Australië een steeds actievere rol gaan spelen in de promotie van hoogwaardige stenen zoals saffieren.

De geschiedenis van saffierstenen die in Australië zijn gevonden, gaat zelfs meer dan 150 jaar terug. Een van de eerste meldingen dateert van 1851, toen saffier werd ontdekt tijdens de goudwinning in de Macquarie en Cudgegong Rivers in Nieuw-Zuid-Wales.

In 1854 werd er ook saffier ontdekt in het district New England in New South Wales en in 1875 in Centraal-Queensland. Ook andere mensen gebruikten saffier bij het ontwerpen en maken van modieuze Australische sieraden met edelstenen, zoals smaragden, beril, robijnen, diamanten en smaragden.

Een onderdeel van de nieuwste opaalinnovatie in Ethiopië is de ontdekking van een edelsteen van een zeer vergelijkbare kwaliteit, met name qua vorm en uiterlijk. Een van de edelsteenspecialisten heeft het zelfs uitgeroepen tot de beste Australische opaal. Bovendien is Australië de enige staat waar Mookiet wordt gevonden, met name in West-Australië.

Agaat, jade, zirkoon en chrysopraas worden echter ook in kleine hoeveelheden gevonden. Opaalwinning was vroeger het belangrijkste edelsteenonderwerp voor elke Australische edelsteen. Tegenwoordig is de Argyle Diamond Mine in Noordwest-Australië eveneens uitgebreid.

De diamantmijn in de staat Kimberley wordt beschouwd als de grootste diamantproducent ter wereld. Volgens de website van het bedrijf, beheerd door Rio Tintoretto, is de Argyle Diamond Mine niet alleen de grootste diamantmijn ter wereld, maar produceert ze ook bijna de volledige voorraad roze diamanten.

Ze beweren ook dat ze elk jaar ongeveer 20 miljoen karaat aan diamanten winnen. Toen de eerste mijn in 1985 werd geopend, werd het grootste deel van de arbeidskrachten gedurende die periode wekelijks vanuit Perth naar de mijn vertrokken. Naarmate de mijn beter bekend raakte, werden de lokale districten gelijkmatiger bezet en zijn de meeste werknemers ook verhuisd.

Wat Argyle ook bijzonder maakt, is dat het wordt beschouwd als een van de weinige diamantmineralen die niet volledig in kimberliet voorkomen. Daarnaast is Australië wereldwijd een van de belangrijkste leveranciers van blauwe saffier. Helaas is de voorraad van de steen, met name in Thailand en Birma, inmiddels opgedroogd.

Verschillende slijperijen die in Thailand zijn gevonden, hebben hun stenen ten onrechte geëtiketteerd als afkomstig uit hun eigen land, met als reden het groeiende succes van de Australische saffier te ondermijnen. De edelsteen werd in 1851 in de Cudgegong-rivier gevonden toen mijnwerkers de edelsteen omhakten tijdens het zoeken naar goud.

Met zijn subversieve opaalmijnen vind je er diverse etablissementen, zoals hotels, souvenirwinkels, musea en zelfs kerken. Wat mijnbouw betreft, is Coober Pedy een uitzonderlijke plek om naartoe te gaan! Vandaag de dag is Australië, voor het eerst in zijn geschiedenis, een belangrijke speler geworden in een beroemde concurrentiestrijd om zijn nationale rijkdom.

Verschillende Australische edelsteenafzettingen

Edelsteenafzettingen worden beschouwd als een vrij belangrijk onderdeel van de minerale afzettingen, die een verscheidenheid aan fysieke omgevingen hebben voortgebracht en duizenden jaren geleden in alle gesteenten van alle leeftijden zijn aangetroffen. Deze Australische afzettingen kunnen het eenvoudigst worden gecategoriseerd op basis van het geologische milieu waarin ze zijn ontstaan.

Magmatische afzettingen

De meeste diamanten zijn afkomstig van vulkanisch gesteente dat bekendstaat als "kimberliet", vernoemd naar de bekende Zuid-Afrikaanse stad Kimberley waar deze stenen voor het eerst werden afgebeeld. Lamproiet is echter het moedergesteente, voornamelijk afkomstig uit de diamantmijn Argyle in West-Australië, die eruitziet als verticale, pijpvormige lichamen, diatremen genaamd.

Kimberliet ontstaat uit een onstabiel, vluchtig en rijk magma dat gewoonlijk diep in de aarde ontstaat. Het is in feite meer dan 150 km breed en breidt zich snel uit langs het oppervlak door de hoge vloeistofdruk. Naarmate het toeneemt, breekt het explosief ook de rotsen die het vroeger omringden. De meeste kimberlietpijpen bevatten ook rijke xenolieten uit alle punten van de aardkorst en mantel waar de kimberliet tijdens zijn weg aan het oppervlak doorheen is gegaan.

Bovendien komen kimberlieten voornamelijk voor in een oud continentaal, koolstofrijk gebied op aarde en variëren ze sterk in alle leeftijden van enkele jaren geleden. Bovendien is de gehaltegraad van deze diamanten in kimberlieten doorgaans vrij laag (slechts enkele karaat per stapel gesteente of meer). Bovendien moeten deze gesteenten bewerkt worden om ze te laten lijken op subtiele diamanten.

Bovendien wordt de diamantmijn Argyle, gelegen in de regio Kimberley in het westen van Australië, ook beschouwd als 's werelds grootste diamantproducent. Ongeveer 95% van de diamanten is afkomstig van industriële kwaliteit. Argyle produceert echter een hoeveelheid uitzonderlijke en kostbare roze tot rode en opvallende lichtbruine kleuren.

Sommige van 's werelds beroemde, hoogwaardige diamanten zijn doorgaans afkomstig uit verschillende landen, zoals Afrika, Angola, Botswana, Congo, Namibië, Rusland, Siberië, Sierra Leone, Zuid-Afrika en Zaïre. De meeste van deze vroegste diamanten zijn afkomstig uit Brazilië en India. Saffieren worden echter beschouwd als neutrale, blauwe, groene, roze en gele edelsteenkwaliteit met een diversiteit aan mineralen, zoals korund.

Ze ontstonden ook in het diepste deel van de aardkorst en werden als xenocrysten langs de basaltische magma's naar het aardoppervlak getransporteerd. Ze komen echter slechts met tussenpozen voor in de basalts en zijn niet levensvatbaar in deze gesteenten. Aan de andere kant kunnen er wel economische saffierafzettingen worden gevonden, vooral wanneer het basalt hard en grillig is.

Het laat meestal de diepgewortelde mineralen zoals zirkonen en saffieren achter, die zich goed concentreren in placerafzettingen. Andere gesteentemineralen die uit magma's ontstaan, zijn onder andere: peridoot (de hoogwaardige edelsteen, een soort olivijn die zich gewoonlijk vormt in mantelxenolieten), labradoriet, veldspaat (gevonden als edelsteenkorrels in sommige basaltische gesteenten), terwijl zirkoon meestal in basalt wordt gevonden.

Hydrothermale afzettingen

De meeste stenen die uit vluchtige, rijke hydrothermale vloeistoffen worden geproduceerd, transpireren in pegmatietlichamen. Zodra de vloeistoffen rijk worden aan boor, lithium en hoogwaardige toermalijn, ontstaat er een formatie van hoogwaardige toermalijn. Aquamarijn wordt beschreven als de blauwgroene, hoogwaardige variant van beril die met deze pegmatieten wordt geproduceerd, terwijl heliodor een ongebruikelijke gele variant is, een vrij ongebruikelijke perzikroze variëteit.

Andere edelsteenmineralen die in deze omgeving worden gevormd, zijn onder andere: smaragd, een hoogwaardige, groene variant van beril, kunziet, een spodumeen met een dieproze edelsteen, hiddeniet, een steen met een grote, geelgroene diversiteit aan spodumeen, spessartien granaten, en natuurlijk de ongebruikelijke cesiumzeoliet en polluciet. Ook vulkanische opaal wordt geproduceerd uit hydrothermale vloeistoffen.

Aan de andere kant, hoewel vulkanisch opaal een prachtig kleurenspel heeft, is het ook gevoelig voor diverse waterinsluitingen en breekt het gemakkelijk. Het wordt ook niet vaak als edelsteen gebruikt. De grootste afzettingen van vulkanisch opaal komen meestal voor in landen zoals Ethiopië. De meeste van deze oude opaalafzettingen zijn afkomstig uit vulkanisch gesteente in Slowakije en zijn in de afgelopen 2500 jaar ontgonnen.

Enkele belangrijke gesteenten, die zijn ontstaan uit hydrothermale vloeistoffen in vulkanische omgevingen, omvatten verschillende soorten silica, zoals agaten, amethist, chalcedoon en versteend hout. Turkoois wordt echter beschouwd als een vaste, blauwgroene fosfaatafzetting, die ontstaat in een vloeistof met lage temperatuur, meestal door verwering van reeds bestaande, sedimentaire fosfaatmineralen.

Turkoois wordt al 4000 jaar gecultiveerd en werd vooral gewaardeerd door sommige oude Perzen en Egyptenaren. Sterker nog, het grootste deel van de turkoois wordt tegenwoordig gewonnen in het westen van de VS. De meeste kleine turkooisafzettingen zijn te vinden langs de noordelijke Victoria-rivier, in het Narooma-Bodalla-gebied nabij de zuidkust van New South Wales, en bij het Amaroo-station in het noorden.

Metamorfe afzettingen

De enige edelsteenmineralen die doorgaans in metamorfe afzettingen voorkomen, zijn zoisiet, smaragd, granaat, tanzaniet en robijn. Robijnen zijn verkrijgbaar in hoogwaardige rode korund. De meeste van deze robijnen komen echter ook voor in hoogwaardige metamorfe gesteenten zoals marmer en gneis.

De toonaangevende producent van hoogwaardige robijnen, gevestigd in Birma. Hoewel sommige van deze robijnen nauw verwant zijn aan saffieren in basaltische gesteenten, blijken deze xenocristen te zijn. Deze zijn oorspronkelijk afkomstig van hoogwaardige metamorfe gesteenten in de onderste laag van de aardkorst en via basaltische magma's naar het oppervlak getransporteerd.

Sommige smaragden ter wereld worden geproduceerd uit laagwaardige koolstofhoudende schist in Colombia, Zuid-Amerika. In Australië komen smaragden voor in biotietschisten uit West-Australië en in pegmatieten in New England, een gebied in Nieuw-Zuid-Wales. Andere stenen die voorkomen in metamorfe gesteenten, bestaan uit ioliet, een hoogwaardige, paarse variant van titaniet, kyaniet en cordieriet.

Jade is in feite een specifieke term voor een harde, vaste samenstelling van twee verschillende mineralen: jadeiet (een pyroxeen) en nefriet (een verzamelnaam voor een cluster van amfiboolmineralen). Ze vertonen een breed scala aan kleuren, hoewel de groene diversiteit het meest bekend is. Jade wordt uitsluitend geproduceerd met sets van metamorfe gesteenten. De grootste jadeafzetting bevindt zich in Australië, dat jaarlijks miljoenen tonnen nefrietjade naar Azië exporteert.

Sedimentaire afzettingen

Veruit de duurste steensoort die in sedimentaire omgevingen wordt geproduceerd, is de waardevolle opaal. De grootste afzettingen hiervan vinden doorgaans plaats in het centrale deel van Australië, langs het westen van Nieuw-Zuid-Wales, het zuidwestelijke deel van Queensland en centraal in Noord-Australië, dat bekendstaat als het "Grote Artesische Bekken". De meeste van deze opaalafzettingen komen meestal voor in fijnkorrelige stenen tijdens het Krijt.

Sommige van deze opalen van edelsteenkwaliteit blijken een absolute vervanger te zijn van fossiele schelpen, dinosaurussen zoals het bekende plesiosaurusskelet van Eric, belemnieten, een belangrijk onderdeel van fossiele inktvissen, en glauberietstenen, ook wel bekend als 'opaalananas'. De meeste van deze opaalafzettingen komen ook voor als een alternatieve laag, omringd door sedimentair gesteente.

Bovendien is het perspectief van opaaldragers vrij onregelmatig, waardoor het kweken van opaal soms als een ontmoedigende taak wordt beschouwd. De meeste van deze opaalhorizonten zijn enkele centimeters breed over de gehele breedte, en meestal komen de opalen voor in de vorm van kleine peulen, bekend als "knobbels".

Placer-stortingen

Vanwege hun stijfheid en weerstand tegen verwering en corrosie zijn de meeste stenen relatief overvloedig aanwezig in sommige placerafzettingen. De meeste van deze saffieren komen uit Oost-Australië en verschijnen in placerafzettingen waar ze door alluviale technieken een concentratie kunnen ontwikkelen. Andere belangrijke edelstenen, die meestal in placerachtige afzettingen voorkomen, zijn agaten, granaten, diamanten, robijnen, zirkonen, topaas en gefossiliseerd hout.

Australische Opalen

Opaal wordt beschreven als een geharde gel, die bestaat uit water en silica (meestal 6-10%). De fysieke kenmerken ervan lopen sterk uiteen, zowel door de samenstelling als door het watergehalte. In tegenstelling tot andere afzettingen is opaal vrij vormloos, zonder specifieke kristalvorming.

Bovendien is opaal een gewoon mineraal dat in verschillende landen en geologische omgevingen te vinden is. Om deze gewone opaal te onderscheiden van de waardevolle opaal die in sieraden wordt gebruikt, kunnen we hem een gewone opaal noemen. Deze gewone opaal is in principe verkrijgbaar in grijs, bruin en soms met een ondoorzichtige witte tint.

Af en toe verschijnt hij ook in blauw, groen, oranje, roze en geel. De meeste opvallende kleuren worden gemaakt van semi-transparant materiaal dat zelfs in facetten of cabochons kan worden geslepen. Hyaliet is in feite doorschijnende, neutrale opaal die sterk lijkt op glas, ook wel bekend als "Potch", met name een grijze, gewone opaal die in sommige Australische opaalvelden te vinden is.

Bovendien is er een ruwe schatting dat een deel van de Australische opaal potch is, en dat sommige waardevolle opalen slechts een klein deel van het totale aantal beslaan. De samenstelling van deze opaal, gewone opaal, vertoont geen bijzonder "kleurenspel". De vorming is niet helemaal normaal en de silicabolletjes kunnen zelfs qua afmetingen verschillen.

Wanneer de breedte van een silicabol groter is dan 333 nanometer (een nanometer wordt gemeten als 1 miljoenste van een millimeter, nm), diffracteert het alleen met een infraroodgebied binnen dat bereik, en vertoont het resultaat geen duidelijk kleurenspel. Sommige opaalsoorten komen regelmatig voor in blauw, groen en vele andere kleuren.

Wanneer mensen over opaal praten, bedoelen ze meestal een kostbare opaal. Opaal is door de eeuwen heen een mysterie geweest. Geen twee verschillende opalen zijn echt vergelijkbaar. De term 'opaal' is zelfs afgeleid van het Griekse woord 'opallos', wat 'kleurverschillen onderscheiden' betekent.

Op basis van de hardheidsschaal van het Ministerie van Volksgezondheid (MOH) ligt de waarde normaal gesproken tussen 5,5 en 6,5. Het is ook een geboortesteen voor oktober. Opaal dateert al uit 1849, toen de steen werd gevonden op een veehouderij genaamd Tarrawilla, vlakbij Angaston, minstens 80 kilometer buiten Adelaide in Australië.

Bijna 95% van de opaal wordt in Australië gewonnen. Een kleine hoeveelheid wordt doorgaans in verschillende landen gevonden, zoals Brazilië, Mexico en de VS. Sterker nog, er zijn drie belangrijke opaalmijngebieden in Australië die verschillende soorten opaal produceren. Bovendien vertoont waardevolle opaal een onderscheidend effect dat bekendstaat als "kleurenspel".

Het heeft ook een uniek patroon van schaduwachtige tinten dat over de hele steen terugkomt, vooral wanneer het beweegt. De meeste opvallende patronen hebben kleurrijke namen zoals pinfire, mozaïek, vlam en harlekijn. De Chinese schriftnamen flits en lint zijn namen die aan een licht of donker worden gegeven, afhankelijk van de aard van het lichaam.

Omdat zwarte en donkere opalen het sterkste contrast bieden met een stralende kleur, zijn ze vrij duur. Voor de samenstelling van een waardevolle opaal is met behulp van een elektronenmicroscoop ontdekt dat deze waardevolle opaal een regelmatig, driedimensionaal raster van amorfe, gehydrateerde silicabolletjes omsluit. Deze bolletjes zijn vrij uniform van afmeting en verdeeld door kleine holtes.

De omgekeerde brekingsindices van holtes en bollen genereren een driedimensionaal diffractierooster, dat wit licht verdeelt in zijn schaduwkleuren. Deze stralen met specifieke golflengten bedekken gedeeltelijk, versterken sommige tinten en neutraliseren een ander proces dat bekend staat als "intrusie".

De combinatie van diffractie en intrusie produceert een structuur van schaduwachtige tinten, wat bekend staat als "kleurenspel". De afmetingen van de silicabolletjes onderscheiden eveneens verschillende kleuren. De kleinste afmetingen breken alleen met ultraviolette straling. De diameter van de bolletjes loopt meestal op tot 138 nm.

Ze kunnen ook diffracteren met opvallend licht in de kortste golflengte, wat een paarse kleur genereert. Naarmate de diameter van de bol groter wordt, komen er groene, blauwe en andere kleuren tevoorschijn. Grote bollen, met een diameter van 241 nm, genereren ook rood en verschillende kleuren met een kortere golflengte.

Opalen die rood bevatten, zijn het kleurrijkst en meestal het meest waardevol. Kleine verschuivingen in de regelmatige stapeling van silicabolletjes creëren begrensde kleurvlakken die veranderen met de invalshoek van het licht. Kleurpatronen die over de steen verschuiven, geven elke opaal zijn unieke karakter.

Om het kleurenpatroon te benadrukken, worden opalen zorgvuldig geslepen en gepolijst tot een cabochon. Andere soorten kostbare opaal, zoals kristalopaal, zijn transparant tot semi-transparant met een kleurenspel door het hele oppervlak. Fijne kristalopaal komt uit Mintabie, Zuid-Australië.

Boulderopaal wordt beschreven als een dunne laag waardevolle opaal die onlosmakelijk verbonden is met zijn ijzersteenmal, waardoor een natuurlijk doublet ontstaat. Hij wordt in vormen gesneden die zijn gebruikelijke plooiing volgen. Hij wordt doorgaans alleen in Queensland gevonden. Matrixopaal is door kleine aderen en gaten in de ijzersteenatmosfeer geïnfiltreerd.

Het wordt goed gepolijst in combinatie met het milieu om decoratieve stukken te creëren. Australië levert ongeveer 95% van 's werelds waardevolle opaal. Kleine hoeveelheden kostbare opaal worden meestal gevonden in andere gebieden, zoals de VS, Brazilië en Mexico. Langs New South Wales en Lightning Ridge leveren ze enorme hoeveelheden zwarte opaal.

New South Wales en White Cliffs produceren licht opaal. Beide velden hebben geopaliseerde, fijne fossielen opgeleverd, die ontstonden toen opaal gaten vulde die waren achtergelaten door schelpen, botten, hout en andere mineralen. Opaal wordt ook meestal gevonden in holtes in vulkanisch gesteente, vooral bij Dubbo en Tintenbar.

Ondertussen wordt in Zuid-Australië waardevolle opaal gewonnen in Mintabie, Andamooka en Coober Pedy. Recente mijnbouwgebieden worden in verschillende staten wereldwijd steeds bekender. Boulder opaal wordt meestal gevonden in een gebied in West-Queensland. Deze levendig gekleurde opaal produceert een dunne laag ijzersteenmatrix.

Yowah en Quilpie zijn beroemde centra voor de winning van opaal. Omdat opaal zich met water omsluit, kan het breken wanneer het wordt blootgesteld aan plotselinge of sterke temperatuur- of vochtigheidsschommelingen. Coober Pedy staat bekend om zijn melkachtige of witte opaal. Tegenwoordig beslaan de opaalvelden een gebied van ongeveer 45 kilometer.

Andamooka ligt doorgaans ten zuidwesten van Coober Pedy in een onherbergzame, droge streek. Andamooka wordt beschouwd als een van de bekendste opaalvelden van Australië, waar enkele van de meest opvallende opaalstukken zijn gevonden. De opaalvelden rond Andamooka produceren bovendien edelstenen, edelstenen, lichtopaal en donkeropaal.

Opaal komt doorgaans voor in zowel vulkanisch als sedimentair gesteente. Opaal, als onderdeel van de Australische nationale edelsteen, is zeer gewild en uitzonderlijk kostbaar in financiële termen. Opaal kan het best worden omschreven als ongestructureerde silica, een verharde gelei zonder edelsteenstructuur.

Het bevat meestal 13% water. Waardevolle opaal straalt met een spel van lichtgevende tinten in het opvallende rood, wat het meest gewaardeerd wordt. Deze tinten flitsen en variëren afhankelijk van de kijkhoek van de steen. Dit is afhankelijk van de kleine holtes en andere interne onzuiverheden.

Opaal wordt doorgaans gevonden als omhulsel met gelijkmatige lenzen, of met dunne lagen, terwijl aanzienlijke stukken vrij zeldzaam zijn. Als u een dunne, maar ondersteunende laag van het harde moedergesteente ziet, ziet u opaal-doublets, die tegenwoordig meestal worden gebruikt voor massieve sieraden.

Dit zijn juweelcombinaties die een oppervlak van millimeterdunne opaalplaatjes omsluiten, die bestaan uit kunstmatig zwart glas, obsidiaan, onyx en potchopaal. Van deze stijl zijn ook triplets gemaakt, waarbij de opaallaag een extra laag bergkristal of hard glas krijgt.

Door de tegenstrijdige hoeveelheid water worden opalen kwetsbaar. Ze bevatten altijd water, meestal tussen de 2 en 6%, maar soms zelfs meer. Wanneer opaal dus te droog of langdurig aan warmte wordt blootgesteld, zullen opalen barsten en zal het kleurenspel zacht worden.

Daarom moeten opaalsieraden zo vaak mogelijk gedragen worden, want dan haalt het sieraad de benodigde vochtigheid uit de lucht en de huid van de drager. Vroeger werd het oppervlak van opaal vaak gesmeerd, maar tegenwoordig moeten ze worden afgedicht met neutrale kunsthars, wat erg populair is.

Fysieke eigenschappen van opaal:

Chemie: Gehydrateerde silica

Hardheid: 5,5 - 6,5

Glans: Harsachtig tot glasachtig

Brekingsindicator: 1,44 - 1,46

Specifieke grootte: 1,98 - 2,20

WINKEL AUSTRALISCHE EDELSTENEN

Australian Sapphire Gemstones

Chrysoprase